Het is dinsdag 2 februari 2022. Guido en ik rijden over de Afsluitdijk terug naar huis. De storm raast over de dijk. We luisteren een ’80s playlist, Dark & Gothic.
Vandaag waren we in Rinto’s Tattoo Shop (Burgum, Friesland) en onze huid is er weer een stukje fraaier op geworden. De muziek is melancholisch en somber, maar wij prijzen ons gelukkig.

Bubblegum

In 2005 veranderde mijn leven door een persoonlijke gebeurtenis. Een lange verdrietige periode volgde, maar ik leerde ook de liefde van mijn leven kennen. In die tijd luisterde ik veel naar Bubblegum van Mark Lanegan. Ik wist niet dat ik me tegelijkertijd zó verdrietig én intens gelukkig kon voelen. Die plaat stond symbool voor dat gevoel.

Een aantal keer zag ik hem live. Solo, met Queens of the Stone Age en met Isobel Campbell (zie foto Miranda Termaat, 28 januari 2007 Paradiso) en iedere keer was het weer bijzonder. Vriendin Hiske ontbrak nooit, zij schreef destijds voor een aantal tijdschriften en was altijd lyrisch over zijn stem en muziek.

Desert

En toen gebeurde het onwerkelijke. Ik mocht mee op tour naar California met del-Toros.
Net voor corona uitbrak (mei 2019) reisden we rond met als hoogtepunt een optreden van del-Toros op het Stoned and Dusted festival middenin de desert. Ook Mark Lanegan stond op de poster. Een aantal dagen voor het festival kwam het bericht dat Lanegan niet zou komen. Een stalker was op de hoogte van zijn komst en hij moest onderduiken.
Maar één dag van tevoren hoorden we van de organisator dat hij tóch zou komen. We mochten het niet bekend maken, want zijn stalker zou anders verhaal kunnen komen halen.

Het begon te schemeren en het werd intens koud op 26 mei in de woestijn. Maar daar stond hij dan, de rijzige bleke gestalte met de grote hoornen bril. Met aan de ene kant een bodyguard en aan de andere kant zijn vriendin, Mathias Schneeberger en Dave Catching.
De muziek echode tussen de gekleurde rotsen en de wereld stond even stil.

Christmas

In 2020 kwam er een re-issue van Dark Mark does Christmas uit met prachtige nummers als Down In Yon Forest en Burn the Flames. De soundtrack van onze kerstdagen was een troost in de ellendige coronaperiode die langer zou duren dat we hadden verwacht.

2-2-22

Bij thuiskomst uit Friesland scrollde ik door mijn Instagram berichten. Niets bijzonders, totdat….
Ik schrok en las dat Mark Lanegan op 57-jarige leeftijd was overleden. Nauwelijks ouder dan ik.
Dat gevoel uit 2005, blij om de mooie dag en intens verdrietig na het horen van dit bericht, kwam ineens weer terug…

Rest in Peace Dark Mark.

NACHTSUSTER
17 juni 2019 | Door Alexandra Vierkant © | Foto’s Alexandra Vierkant © (behalve waar apart vermeld) | leestijd: 30 minuten

Dinsdag 14 Mei
Yucca Valley

I believe

Acht uur ‘s ochtends.
Gitzwarte, amandelvormige ogen staren me aan vanaf de muur.
Overal hangen schilderijen van vliegende schotels en ruimtemannetjes.
We zijn (voor Amerikaanse begrippen dan) in de buurt van het beroemde Area 51.
Hier wonen believers.
Dat belooft wat.
En de tour is nog niet eens begonnen.

Het is nu al 20 graden. Bassist Sicco Roukema zit aan de rand van het zwembad. De Airbnb die we hebben gehuurd is goed uitgerust met een jacuzzi en rustieke keuken.
Vanmiddag kunnen we de gitaren ophalen en vanavond gaan we meteen aan de bbq.
Dan zijn we gelijk goed ingeburgerd.

Who do you know?

Meer dan een jaar geleden is het plan ontstaan.
In het lustrumjaar van het Alkmaarse surfrocktrio del-Toros besluiten Ton Gaarthuis (drums), Guido Bruin (gitaar) en Sicco Roukema (bas) om hun ultieme droom waar te maken: touren in California.
Sicco, tevens labelbaas en recensent, weet als geen ander dat het in deze wereld om relaties gaat. Zonder vrienden en contacten kom je er niet. Hij is tijdens een van zijn vele reizen promotor Matthew Hutchison uit Los Angeles tegengekomen.
Samen bellen en mailen ze zich suf en in het voorjaar van 2019 lukt het ze om een aantal shows in de Westcoast vast te leggen.
Spelen in de bakermat van de surfrock.
Je moet maar durven, met je Alkmaarse kaaskop.

Vrooom

In 2012 raken de bandleden van del-Toros bevriend met desertrock legende Mario Lalli van het Amerikaanse Fatso Jetson en Yawning Man. Ze brengen een split-single uit en spelen een aantal keer samen.
Als Mario over de plannen van del-Toros in de USA hoort, biedt ook hij aan om te helpen. Hij regelt een paar shows en een Ford Econoline bus met backline en instrumenten.
V8 motor starten en gáán.
In mei 2019 staan er acht shows in de agenda en kan het avontuur beginnen.

DAG 1
maandag 13 mei 2019
Los Angeles/Desert Hot Springs/Yucca Valley

…en doorpakken!

De afgelopen vierentwintig uur zijn in sneltreinvaart voorbijgegaan. Na een elf uur durende vliegreis zijn we gelijk met een huurauto doorgestoomd naar Cobraside, de distributeur in Los Angeles waar de platen en cd’s liggen opgeslagen.
Er moeten natuurlijk wel inkomsten worden gegenereerd, al was het alleen maar om de benzinesluperende bus te kunnen betalen.

Los Angeles is druk, op elk tijdstip, elke dag.
Het is al laat als we in Desert Hot Springs arriveren, waar we de tourbus kunnen ophalen.

Met het geronk van de motor van de heavyweight bus op de achtergrond rijden we in één ruk door naar Pappy & Harriet’s, een bekende club in Pioneertown, waar we Mario Lalli ontmoeten.

Pioneertown ziet eruit als een verlaten westernstadje. De stad is in 1946, uit liefde voor het Wilde Westen, opgericht door verschillende investeerders uit Hollywood (waaronder zanger en cowboyacteur Roy Rogers). Je kunt er nu nog steeds filmen.
Het is dan ook niet toevallig dat Pappy & Harriets’s eruitziet als een Spaanse Cantina.
De bar was jarenlang het decor in Hollywoodproducties en tv-series.

Onder het genot van een verfrissing worden de afspraken met Mario doorgenomen.
De versterkers en overige spullen staan al in de bus, maar de gitaren kunnen we morgen pas ophalen.

Op de valreep pakken we nog een open mic avond mee. Het is erg druk, vooral als je je realiseert dat het maar een gewone maandag is.
Ton is gecharmeerd van Trish, een blondine op leeftijd die in een koningsblauwe jurk een breekbare versie van Carly Simon’s Nobody Does It Better weggeeft.
Maar we kunnen niet blijven plakken, want de moeheid slaat toe en we moeten nog naar de Airbnb. Bovendien is er, met acht shows in veertien dagen, werk aan de winkel!

DAG 2
Dinsdag 14 mei
Yucca Valley

Muziekwinkel 1: Stan’s Music

Vandaag kunnen we eindelijk de gitaren ophalen. Sicco en Guido kijken er naar uit.
Omdat ze niets uit Nederland hebben meegenomen, moeten we eerst nog even naar de plaatselijke muziekwinkel om snaren, plectrums en drumstokken aan te schaffen.

Stan’s Music Shop blijkt een kleine winkel met een dito assortiment.
Binnen staat eigenaar Stan achter de toonbank. Middenin de winkel tergt een nerd onze oren, door onophoudelijk ingewikkelde progrock loopjes op ons af te vuren.
Guido koopt een setje snaren, maar helaas heeft Stan niet genoeg exemplaren in de juiste dikte (0.11). Sicco en Guido kopen plectrums, maar Ton heeft op drumgebied minder succes. We zullen dus op zoek moeten naar een grotere winkel. Op de routeplanner zien we dat er een winkel in Palm Springs is, maar dat is wel een eind rijden.
Dat moet morgen dan maar.

Als we de gitaren in Desert Hot Springs hebben opgehaald, gaan we terug naar de Airbnb om te eten en de administratie bij te werken.
Want als je zonder tourmanager reist, dan moet je alles zelf doen.

DAG 3
Woensdag  15 mei
Gadi’s – Yucca Valley

You’re a loudmouth baby!

Vanavond eindelijk de eerste show!

Ik maak een vroege wandeling, de omgeving is hier echt prachtig. Amerikanen zijn terecht trots op de natuur in hun land.
Guido is ook op tijd wakker en test de gitaren en versterkers. Het is lastig om je gitaar af te stellen als je niet het juiste gereedschap bij je hebt, maar vandaag gaan we naar een grote muziekzaak in Palm Desert. Zij hebben vast en zeker de goede tools.

De temperatuur in de bus begint aardig op te lopen. De airco werkt niet en dus moeten de ramen wijd open.
Binnen bij Guitar Centre in Palm Desert is het gelukkig lekker koel en gaat reddende engel Nick gelijk aan de slag met de losgeslagen schroeven. Als de gitaren klaar zijn en Ton de goede drumstokken en een Falam Slam (versterking voor het vel van de basdrum) heeft gevonden, kunnen we opgelucht afreizen naar Gadi’s.

Gadi’s Restaurant & Bar bestaat nog niet zo lang in deze vorm.
Eigenaar Gadi laat ons zien waar we kunnen uitladen. Hij vraagt of we weten waar het Eurovisie Songfestival dit jaar wordt gehouden.
Hij is trots op zijn geboorteland.

De inrichting van de bar is eenvoudig, op één belangrijk punt na: het meterslange, golvende houten plafond.
Daar kun je, zelfs zonder een slok op, in verdrinken.

Hot Patooties

Zangeres/gitariste Beth Loudmouth stelt zich aan me voor en vraagt of ik haar kostuum leuk vindt. Het is geïnspireerd op de outfit van stuntman en motorduivel Evel Knievel.
Beth is punkrock royalty (ze speelde vroeger in the Loudmouths), zegt vriendje en drummer Sean trots.
Beiden spelen in de Hot Patooties, een enthousiast punktrio. Ze hebben lang naar een bassist gezocht, maar nu is het gelukt. Dit is hun eerste show.
Beth blijkt een pitbull die rap bier regelt voor iedereen.

Halverwege de show verschijnt er een man in jockstrap (een minimale onderbroek) op het toneel. Vroeger skateboardde hij wat af in de befaamde Nude Bowl (een leeggelopen zwembad in een oud nudistenkamp).
Vandaag de dag is zijn evenwichtsvermogen echter ernstig aangetast en waggelt hij in onderbroek voor de band.
Beth perst er speciaal voor hem op haar knieën nog een gitaarsolo uit en draagt het nummer erna op aan Wendy O. Williams (Plasmatics).
In het publiek zie ik Mario en zijn vriendin Ze kijken er niet van op.

Toegeven: het is wennen.
Je speelt in een vreemd land en je hebt geen spullen van jezelf mee.
Dat voelt raar.
De nummers klinken inderdaad een beetje vreemd en onwennig.
Maar de show is gewoon prima en verloopt zonder al te veel problemen.
Na afloop is de opluchting groot.

Daar mag op gedronken worden!

Na del-Toros vuren the Hellions een stevige portie rawk-‘n-roll op ons af.
De band past prima in het rijtje van vanavond, maar helaas loopt de zaal al snel leeg.

Support je medemuzikanten

Muzikanten in Amerika zijn het gewend om uren te reizen voor een optreden van drie kwartier. Ze spelen voor deurgeld (of niets) en mogen blij zijn als ze er nog twee drankbonnen per persoon bij krijgen.

Na afloop valt onze mond open van verbazing.
Zowel de Hot Patooties als the Hellions doneren hun deel van het deurgeld aan del-Toros.
Wij moeten immers van ver komen, zeggen ze, en dus kunnen we het geld goed gebruiken.

DAG 5
Donderdag 16 mei
Pour House – Oceanside

Schud die heupen los!

Daphne (de vriendin van Sicco) en ik reizen mee. We hebben ons gestort op het boeken van de slaapplaatsen. Natuurlijk kun je ervoor kiezen om in een low-budget motel te gaan zitten, maar die gehuurde gitaren wil je liever veilig opbergen.
Als je met vijf personen reist, dan is overnachten in een Airbnb een goede budgettip. Je kunt grote huizen huren, terwijl de prijs niet hoger hoeft te zijn dan die van een motel.
Het wordt een sport (hoe Nederlands) om een zo uitgebreid mogelijke slaapplaats voor een schappelijk bedrag te vinden en dat lukt aardig.
Vandaag slapen we dan ook weer voor een vriendelijke prijs in een villa met jacuzzi.

Het is behelpen, verzuchtten we.

Pour House – Oceanside

Na een kort bezoek aan de pier belanden we in de Pour House – een bar in Oceanside.
Del-Toros speelt vandaag met Roger! en Mistress ’77.

De sfeer is wezenlijk anders dan gisteren.
Het personeel lijkt niet geïnteresseerd in bands en is onvriendelijk.
On-Amerikaans.
Een zwerver in de hoek krabt aan zijn dreads.

De spanning van de eerste show is eraf en dat is te merken.
De band speelt losser en dat werkt aanstekelijk op het publiek.
Achter me begint een vrouw wild met haar hoofd te schudden.
De tafel valt bijna om als ze opveert en een oerdans begint.

Naast haar zwiept een krullenbos woest in het rond.
Sicco vergeet zijn omgeving en belandt in het publiek waar hij op David stuit. De Mexicaan blijkt soepel in de heupen. Na de show verklaart hij voor het eerst sinds jaren te hebben gedanst. Hij voelt zich als een jonge God.

Ook geluidsman Wil is onder de indruk.
Zoiets heeft hij al in tijden niet meer gehoord.
Enthousiast filmt hij de band.
Zijn avond kan niet meer stuk.
De onze trouwens ook niet, want voor dag twee dag op een rij doneren alle bands hun gage aan del-Toros. Het moet toch niet gekker worden!

Dag 6
Vrijdag 17 mei
Oceanside – Vista – Café NELA (Los Angeles)

Look behind you – a three legged dog!

Vandaag ontbijten we in het overvolle Surf Museum in Oceanside.
De fluffy pancakes, bacon en beans smaken heerlijk en hebben als bijkomend voordeel dat je de lunch kunt overslaan.

Muziekwinkel nummer drie en vier

Gisteren is de knop waaraan de gitaarband van Sicco vastzit losgeschoten. Ook Ton kampt met problemen, een ondeugdelijke hi-hat gooit roet in het eten. En dus kunnen we, wederom, naar een muziekwinkel op zoek.

Sicco koopt bij Dusty’s Guitar Shop in Oceanside een nieuwe gitaarband.
Helaas moeten we voor de wens van Ton even doorrijden naar Drumflip in het plaatsje Vista.
Eigenaar Ed is een vriendelijke man die van surrealistische kunst houdt, maar ook hij kan Ton niet helpen aan een hi-hat die groot genoeg is. We krijgen wel een korte uitleg over de mogelijke betekenis van zijn lievelingsschilderij.

In Los Angeles verblijven we in een oud huis met een moderne keuken.
De eigenaar is overduidelijk fan van de Dodgers, overal vind je parafernalia van de honkbalclub.

Op de achterplaats komt een hondje met drie poten aangehupt.
We willen hem meteen meenemen op tour, maar dat blijkt niet de bedoeling.
Jammer, hij is zo lief en zou een goede mascotte zijn.

Maar, we hebben een goed alternatief.
Onderweg heeft Daphne in een kringloopwinkel een robot met wiebelhoofd gevonden.
We dopen hem Angel (of Angelito) en de lucky charm van del-Toros krijgt een ereplaats op het dashboard van de Ford.

SST Records

Café NELA ligt in een wijk van Los Angeles waar overwegend Spaans wordt gesproken.
Op elke hoek vind je wel een taco truck met kleurige lampjes.

Vanavond wordt legendarisch.
Als we de poster moeten geloven althans.
SST Records is het indie label van multi-instrumentalist Greg Ginn
(Black Flag). Ze tekenden bands als Hüsker Dü, Black Flag, Lawndale, Fatso Jetson, Minutemen en Sonic Youth.
Vanavond speelt del-Toros in het eenenveertigste levensjaar van het label met de Insect Surfers, Black Widows, Lawndale, Joe Baiza (Saccharine Trust) en Jason Kahn.

Who’s the boss?

Middenin de zaal zit geluidsman Ed op zijn troon. Hij doet al jaren het geluid in NELA.
Ed is gehuld in tuinbroek en laat zich niet gek maken. In een rustig tempo loopt hij af en aan van het podium naar de geluidstafel.

Echt druk is het nog niet, als del-Toros aan de set begint.
Gelukkig staan er ook hier weer een aantal enthousiastelingen in het publiek, zoals Insect Surfer David Arnson die gelijk volop los gaat op de dansvloer.

Naast me staat Laura Beth.
Ze is drummer bij the Neptunas, maar hoeft vandaag niet te spelen.
Een paar minuten geleden raakten we in de wc in gesprek over haar jasje. Ze vertelt me erg benieuwd te zijn naar del-Toros.

Tegen het einde van de show valt het geluid van de bas plotseling weg.
Het kan van alles zijn. In een dergelijke situatie moet je elimineren.
Zijn het de snoeren, is het de versterker, de speakerkast, het effectenpedaal of is het misschien wel de bas zelf?
Ed en de bandleden van Lawndale schieten te hulp, maar het euvel wordt niet opgelost. Del-Toros moet vroegtijdig stoppen.
Wat een tegenvaller.

Door alle toestanden missen ze ook nog eens een groot gedeelte van de free jazz performance van gitarist Joe Baiza (Saccharine Trust) en drummer Jason Kahn.
Super jammer, maar werk gaat voor.
Morgen moet er wel iets voor Sicco geregeld worden.

Van alle bands die we hebben gezien lijkt Black Widows het best te matchen met del-Toros. Mochten ze zich ooit buiten California wagen dan zijn ze van harte welkom in Nederland. Black Widows speelt snoeiharde surfrock met kekke breaks.
Erg comfortabel ziet het er trouwens niet uit. De bandleden dragen een zwarte panty over hun hoofd.

Lekker warm, onder die lampen.
Zij liever dan ik.

Na ieder nummer onthult een vrouw naast het podium een nieuw schilderij. Ieder schilderij visualiseert het nummer.
Dinosaurussen, ufo’s, zombies, you name it alles komt voorbij.
‘Kijk, zo kun je ook je aankondigingen doen!’ denk ik.

Ook de Insect Surfers blijkt een band van formaat te zijn.
Vroeger waren ze de aartsrivalen van Lawndale, maar nu is dat allang niet meer het geval.
De band heeft twee gitaristen die elkaar naadloos aanvullen.

Na afloop durf ik Laura Beth te vragen wat ze van del-Toros vond.
Ze blijkt onder de indruk te zijn en belooft om er volgende week in Thai Town weer bij te zijn.
Het is vooral het originele geluid van de band dat haar aanspreekt.

Dag 7
Zaterdag 18 mei
Los Angeles – San Francisco

Halloween

Gaaaaaaap.
Halverwege de zes uur durende rit naar San Francisco zijn we even gestopt bij een tankstation.

Er lekt iets onder de bus, maar we kunnen niets vinden.
We hopen maar dat er niets aan de hand is.

Binnen kopen we rare snacks (gedroogde mango met chili en cashewnoten met cocossmaak). De mango mag ik opeten, want die vindt de rest niet te pruimen.
Als we weer gaan rijden blijkt de verwarming achterin spontaan te zijn gaan loeien, waardoor de plastic mouwen van het jasje van Daphne volledig zijn verruïneerd. Dat is super jammer, maar het ziet er wel heel rock-‘n-roll uit.
Misschien heeft de lekkage iets met de verwarming te maken.We kunnen er alleen maar naar gissen en hopen dat de bus het blijft doen.

De Highway 5 is een oersaaie weg, maar wel de snelste manier om naar van Los Angeles naar San Fransisco te reizen.
Meters bomen, dorre vlakten en zwarte koeien die als dropjes over het landschap lijken te zijn uitgestrooid passeren de revue.
Terwijl onze pasgedoopte mascotte Angel vrolijk door wiebelt op het dashboard begint het te regenen. De highway patrol komt met gillende sirenes en zwaailichten voorbij geracet.

Langzaam verandert het landschap. De droge vlaktes maken plaats voor een groener alternatief.
We passeren steeds meer groente en fruitverkopers (farmers’ market). Ik zie borden met zes avocado’s voor $ 1. Dat gaat in Nederland niet lukken voor die prijs.

We gaan eerst naar de slaapplaats om onze persoonlijke spullen te droppen. Dat is ons geadviseerd door vrienden en locals. De show is in een deel van de stad waar je beter geen spullen in je bus kunt laten liggen.
Ik heb me nog niet eerder tijdens deze reis onveilig gevoeld, maar dit gegeven maakt het wel extra spannend.

Regen.
Regen.
En nog eens regen.
Geen leuke trams en hippe buurtwinkels, maar één natte bende.
Zo ziet San Francisco eruit als we de stad binnenrijden.
Goddank vinden we een parkeerplek om de hoek van Benders Bar and Grill.
Daphne en ik krijgen een stempel van de geluidsman zodat we gratis drankjes kunnen halen. ‘Dat begint goed!’, denken we ten onrechte.

De surfmuziek is weer in opmars in California.
Een jonge generatie muzikanten heeft het genre herontdekt.
Zo ook Hangtown die de avond opent.
Ze maken muziek met een surftwist die niet zou misstaan in een spaghettiwestern.
Een van de gitaristen heeft zelfs speciaal voor del-Toros zijn Halloween
t-shirt aangetrokken.

Van alle nummers die del-Toros speelt is de versie van het Halloween theme (John Carpenter) verreweg het populairst.
Amerikanen zijn dol op de film en het nummer.
Ook vandaag zie ik weer blij verraste gezichten in het publiek.
Sicco is opgelucht. Hij heeft de versterker en speakerkast van de band
Shark in the Water kunnen lenen en Ton mag hun drumkit gebruiken.
De show verloopt dan ook soepel.
Alle spanning is weg en dat is te horen!

Sharknado is a documentary!

Het is inmiddels volle maan als Shark in the Water aantreedt. Gisteren speelden ze nog de boel plat tijdens een lokaal festival en het lijkt erop dat ze in een ruk door zijn gegaan.
De feestband combineert op humoristische wijze surf en metal en staan op aanraden van Hangtown op de poster.
Op het podium is het één grote chaos. Overal liggen pluche zeedieren, skeletten, pedalen en kluwen snoeren. De bandleden dragen een haaienmuts en een soortgelijk hoofddeksel verdwijnt in het publiek. Het optreden is doorspekt met grappige oneliners en statements. Alle uitspraken worden onderstreept met een luid en duidelijk ‘Sharkfact”. Geen fake news hier!

Organisator Michael is een grote man met een klein hart.
Ook hij schenkt belangeloos zijn deel van de deuropbrengst aan del-Toros.

Het personeel is super vriendelijk. Van de vrolijke koks krijgen we gestoomde broccoli voorgeschoteld met als toetje gefrituurde Oreos.

De vriendelijke houding van het personeel staat in schril contrast met de eigenaar die ontvlamt als hij hoort dat Daphne en ik ook een drankstempel hebben gehad.
Zelfs als we uitleggen dat we er zelf niet om hadden gevraagd en we met alle liefde onze drankjes willen afrekenen (drie biertjes en twee flesjes water!) valt hij niet te bedaren en zijn we Europeans die denken dat we alles kunnen maken.
Eurotrash!

Het is jammer dat de avond zo moet eindigen.

Dag 8
Zondag 19 mei
Soquel

It’s amaaaaaaaazing!

Vandaag worden we op gepaste wijze gewekt met gospelmuziek uit de kerk tegenover onze slaapplaats. We hebben drie dagen vrij en gaan via de toeristische route langs de kust terug naar het zuiden.

De kapitale villa in Soquel waar we de komende drie dagen verblijven slaat alles.
Luxe is een understatement.
Het huis is gebouwd op een rots en voorzien van alle denkbare faciliteiten.
Jaccuzi met uitzicht over de vallei – check.
Open haard – check.
Peperdure kunst aan de muren – check.
Keuken met alle denkbare apparatuur en tools – check.
Koi karpers in de woonkamer – check.
Een sauna in de master bedroom – check.
Alles is amaaaaaaazing!

Deze Airbnb gaan we niet meer toppen, sterker nog: hier zou je wel een plaat willen opnemen.
We boeken de resterende overnachtingen en werken de administratie bij.
Promotor Matthew heeft een optie voor een extra show in een platenzaak in Los Angeles. Na lang wikken en wegen (is het haalbaar, hoe druk is het verkeer, is de buurt veilig?) hakken we de knoop door en wordt de negende show bij Time Warp Records bevestigd.

Dag 9
Maandag 20 mei
Soquel – Monterey – Pebble Beach – Carmel

Do you feel lucky, Punk?

Vandaag hangen we de toerist uit en doen we de 17 mile drive langs de kust. Hier staan kapitale villa’s naast keurig geschoren golfbanen.
De reden waarom deze huizen zo duur zijn: het uitzicht op de Pacific Ocean.
We passeren prachtige rotspartijen, zien vreemde vogels en hangende zeeleeuwen op een rots.

We wijken even van de route af om langs Carmel te gaan, waar Clint Eastwood een restaurant heeft. Ooit was hij burgemeester van de stad. Het schijnt dat hij hier af en toe langs komt, maar vandaag horen wij niet tot the lucky few.

In Monterey begrijpen we in muziekwinkel nummer vijf dat we naar
doe-het-zelf zaak Home Depot moeten om een schroef en moer te halen voor de hi-hat van Ton, zodat deze goed vast blijft zitten. Tijdens het optreden is hij meerdere keren losgeschoten en dit is de simpelste en goedkoopste oplossing.

Als we uitstappen op het parkeerterrein voor de winkel kijkt een meisje ons wantrouwend aan. Ze fluistert iets in haar vriendjes oor en zijn gezicht vertrekt.
Hij briest dat onze bus zijn Audi heeft geschampt en we een kras op zijn deur hebben gemaakt.
Als we niet snel genoeg de verzekeringspapieren kunnen vinden wordt hij ongeduldig en pakt hij een honkbalknuppel uit zijn auto.

We kijken.
En kijken nog eens.
Nou, misschien bedoelt hij dat mini-krasje?

Gelukkig taait het koppel snel af als we ze $ 50 in de handen schuiven.

Dag 10
Dinsdag 21 mei
Time Warp Records – Los Angeles

Knockin’ on Heaven’s Door

We hebben nog geen poster van de show in Ventura en dus draai ik onderweg nog even snel even op mijn telefoon wat in elkaar.
Het weer wordt gelukkig iets beter.
De buitenspiegel trilt mee op de klanken van Knockin’ on Heaven’s Door van Guns ’N Roses. Het nummer komt elke dag wel een keer voorbij op de radio.

Insect Surfer Dave blijkt bij Time Warp Records te werken.
In de platenzaak ligt voornamelijk vintage vinyl en de prijzen zijn niet misselijk.
Time Warp Records doet veel in-store shows zoals deze.

Een handjevol geïnteresseerden luistert, met een zelf meegenomen drankje in de hand, naar Solar Eyes, de eerste band. De spacerock gaat erin als zoete koek.
Als het basgeluid tijdens de show van del-Toros alweer wegvalt, is het gitarist Matthew van Solar Eyes die de boel sust.
Sicco mag hun spullen lenen. De show wordt een kleine tien minuten onderbroken.

Eigenaar Shane probeert ons na afloop gerust te stellen. Hij voorziet het Stoned & Dusted festival van versterkers. Del-Toros zullen een fantastische laatste show hebben op het festival in de woestijn.

Dag 11
Woensdag 22 mei
The Garage – Ventura

We’re a happy family

We staan super vroeg op om de basgitaar naar de dichtstbijzijnde gitaarwinkel (nummer zes) te brengen.
Bij Truetone Music kunnen ze hem gelijk nakijken.
Het is niet vervelend om hier te wachten. De muren hangen vol met rijen Gibsons en Fenders.

Het probleem lijkt snel te zijn gevonden.
Een van de potmeters is stuk.
De soldeerbout gaat erover heen en binnen no time zijn we all set to go.
Echt zeker van de zaak voelt Sicco zich nog niet.
We houden onze fingers crossed voor vanavond.

Jonesy’s Jukebox

Omdat we tijd over hebben, rijden we nog een stuk langs de kust bij Malibu.
Het uitzicht is stunning. We luisteren naar Jonesy’s Jukebox. Het twee uur durende radioprogramma van laid-back dude Steve Jones (Sex Pistols) is chaotisch, informatief en grappig. In Nederland kun je zijn radioshow via de podcast beluisteren.

The Garage in Ventura wordt gerund door Elin, een pittige dame met Hawaiiaans en Iers bloed.
Buiten rookt dochter Phae sigaar.
Ze vertelt me dat ze uit Texas zijn vertrokken. Teveel racisten.
Hier is het beter toeven.

Binnen staat er een punkrock playlist op. Als we iets anders willen horen dan kan dat altijd, maar dat vinden we niet nodig.

The Young Barons zijn drie piepjonge gassies uit San Francisco. Ze spelen klassieke surfrock in een modern jasje.
Ondanks hun jonge leeftijd worden ze al gesponsord door een drummerk en verkopen ze hun eigen hairwax. Bovendien staat er een volledig team tot hun beschikking.

Dit team bestaat uit louter familieleden en iedereen is mee om de jongens bij te staan. Zelfs het gehandicapte zusje Scarlett (naar O-‘ Hara) is erbij.

Er reizen twee moeders mee.
Moeder één (van de gitarist) is vooral erg trots op haar zoon. Moeder twee (van de drummer) is dat ook, maar heeft er nog een professionele carriere naast als zangeres, gitariste, zangcoach en onderwijzeres.
Alle kids zijn home scooled.

Tijdens het optreden van del-Toros valt de bas even weg.
Ik houd mijn adem in, het zal toch niet weer misgaan?
Gelukkig heeft Sicco per ongeluk met zijn hand de volumeknop aangeraakt en is er niets loos.

Eigenlijk hadden the Young Barons al weer op de terugreis moeten zijn, maar de familie vindt del-Toros zo leuk dat ze de show tot het einde willen meemaken.
Als del-Toros klaar zijn arriveert de politie. De buren hebben gebeld, ze hebben last van het geluid. Omdat the Young Barons minderjarig zijn, moeten ze snel door de achterdeur naar buiten. Want ook hier is de wetgeving streng als het gaat om minderjarige artiesten. Niet dat ze iets fout hebben gedaan (ze waren op tijd klaar) maar je kunt in de USA maar beter het zekere voor het onzekere nemen.

DAG 12
Donderdag 23 mei
Harvard & Stone – Thai Town (Los Angeles)

Blondie op 45 toeren

Vandaag gaan we bij de Rainbow (de favoriete bar van Lemmy Kilmister) langs. Omdat het toch in de buurt is brengen we ook nog even een bezoekje bij Charlie Roberts van Spotlight Tattoo. Charlie is een paar weken geleden naar punkband the Exploited geweest en hij moet nog bijkomen van een ouderwets avondje feesten.
Op zijn onderbeen siert het Amsterdamse logo.
Charlie werkte jaren op de Oudezijds in de shop van Henk Schiffmacher.
Jammergenoeg is er vandaag geen tijd om iets te laten zetten.

Harvard and Stone ligt op het kruispunt van Harvard en Stone….
Omdat we te vroeg aankomen, bezoeken we eerst de naastgelegen platenzaak en koop ik nog snel een overpriced vintage t-shirt van de Dead Kennedys.
Daarna nuttigen we een super lekkere, maar dure vegan maaltijd en steken we de straat over naar de venue.

The Freeks uit Californië spelen als eerste.
Ze tourden met het Nederlandse Komatsu en komen meteen vriendelijk een praatje maken. We moeten vooral de groeten aan ze doen.
Bij deze!
De band bestaat uit louter grootheden die eerder in bands als Nebula speelden, maar vooral de groovende ritmesectie onder leiding van drummer Bob Lee valt op.

Eigenlijk hadden the Freeks als tweede band moeten spelen, maar een paar bandleden hebben later op de avond nog andere verplichtingen.
Daardoor loopt een gedeelte van het publiek weg als hun show is afgelopen.

Of dit de oorzaak is weet ik niet, maar het lijkt alsof del-Toros niet goed gefocust is.

Laura Beth van the Neptunas heeft haar belofte waargemaakt. Ze heeft een uur gereden om del-Toros nog een keer te zien en geniet met volle teugen. En daar gaat het tenslotte om!
Het zal dus wel aan mij liggen.

Na afloop houdt de band nog een interview met Matthew voor New Noise Magazine, terwijl dj Del Scorcho Blondie op 45 toeren draait.

Morgen is de een na laatste show met twee bands: Mr. Clit en Well Hung Heart. Tja, zo kun je je band ook noemen natuurlijk.

DAG 13
Vrijdag 24 mei
Hollywood Forever Cemetary – The Redwood Bar (Los Angeles)

Hollywood Forever Cemetary

Dit weekend is het Memorial Day, maar voor ons is de herdenkingsceremonie nu al begonnen.We bezoeken overdag het graf van Johnny en Dee Dee Ramone en staan stil bij de bloemenzee en steen van Chris Cornell. Ik was er niet van op de hoogte dat hij hier ook lag en het raakt me meer dan ik had verwacht.

Het schemert als we op weg gaan naar the Redwoord Bar in Downtown Los Angeles. Zit het pedalboard erin?”, vraagt Guido halverwege de rit.
Nee dus.
We kunnen mooi weer terug naar de Airbnb.
Als we weer onderweg zijn, gaat plotseling het olielampje branden. Morgen mogen we echt, echt, ECHT niet vergeten om de olie bij te vullen!

La Cita

Omdat we nog even moeten wachten bij the Redwood Bar, besluiten we nog snel bij de Mexicaanse bar La Cita op de hoek te gaan kijken.
Het is er super gezellig, dj’s Michael en David draaien veel goeie ’70 shit. We kunnen alleen niet blijven chillen, want er moet gespeeld worden.

Het optreden van del-Toros in the Redwood Bar gaat routineus goed, maar er is geen klik met de andere bands. Gelukkig staat Australiër Rob Smith (geen familie voor zover ik weet) in het publiek. Hij is professioneel zanger en vice-president van Extreme Music, een super groot bedrijf dat muziek levert voor o.a. films. Hij leert nu screamen van een klassiek geschoolde zangeres en is al jaren bevriend met Sicco. Hij geniet van del-Toros en na afloop raken we niet meer uitgepraat als het onderwerp op Mike Patton komt. Die hebben we hoog zitten.

DAG 14
Zaterdag 25 mei
Pappy & Harriet’s (Pioneertown)

Bandjes kieken

Met een volle tank en versie olie vertrekken we extra vroeg naar Yucca Valley voor het tweedaagse Stoned and Dusted festival. Het is Memorial Day en drukker dan anders op de wegen.
Vanavond gaan we lekker bandjes kieken in Pappy & Harriet’s en morgen mag del-Toros het festival afsluiten op een secret location in de woestijn.

Als we aankomen in Pioneertown zijn de Melvins net aan het opbouwen. Het ruikt hier voornamelijk naar bbq, stof en wiet.

Alles is low-profile op Stoned and Dusted, niemand heeft haast. Het publiek bestaat voornamelijk uit relaxte 40-plussers.
In de hoek gaat organisator Brant Bjork op de foto met fans.
Brant heeft zijn zijn hele familie meegenomen. De kids dartelen vrolijk rond, terwijl mamma Bjork haar glitterbroek charmant lachend omhoog hijst.

De zoon van Mario opent het festival met zijn band Big Pig. De band walst als een sneltrein over het westernstadje.
Desert wizard Sean Wheeler maakt zijn entree bij Brant Bjork en even later zien we de frisgewassen wapperende pruik van Scott Hill van
Fu Manchu. De laatste keer dat ik Fu Manchu in het Patronaat zag, had Scott nog rugproblemen, maar daar was nu niets meer van te merken.

Ook Beth Loudmouth en vriendje Sean zijn gekomen. Sean blijkt tevens kok bij Pappy & Harriet’s en hij heeft de overheerlijke salade samengesteld die ik vanmiddag heb gegeten.

Het is al donker als de Melvins opkomen. Op de houten achterwand worden inmiddels kleurige visuals geprojecteerd. Het contour van de grijze afro van King Buzzo steekt mooi af tegen de wand.

Inmiddels is het buiten fris geworden.
Roberta, de vriendin van Mario waarschuwt ons voor de koude nachten in de woestijn. We moeten een extra trui meenemen voor morgen.
Hier blijkt niets van te zijn gelogen.

Als de eerste dag erop zit verzucht een roadie van in de vijftig “I’m getting too old for this”.
Dat klopt.
Maar hij doet het toch.

DAG 15
Zondag 26 mei
Stoned and Dusted Festival (Yucca Valley- secret location)

California Desert Wizard Association

Mario rijdt ons naar de secret location waar de tweede dag plaatsvindt van het Stoned and Dusted festival. Hij praat honderduit terwijl hij tussen de zinnen door een hele zak zoetzure matten naar binnen werkt.

Het festival is een exclusief feestje (de 350 tickets kosten zo’n slordige $ 300 per stuk) dat wordt gehouden op het privé-terrein van een bewoner in Yucca Valley. Mario heeft lang moeten praten om toestemming te krijgen om hier een festival te houden.

Er gaan pendelbussen van en naar het festival.
Vorig jaar raakte een van de buschauffeurs de weg kwijt en kwam zijn bus tot overmaat van ramp vast te zitten in het zand.
Uiteindelijk lukte het om het festival te vinden, maar de festivalbezoekers kwamen groen en geel aan van het rijden over de hobbels in het onverharde wegdek.
Dat is dit jaar beter geregeld, verzekert Mario ons.

Op het terrein is geen wifi en je kunt er ook niet bellen, tenzij je de top van een berg beklimt. In deze prachtige omgeving is ook de foto van Rock Formations genomen, de eerste plaat van Yawning Man.

Als we aankomen heerst er verwarring. We moeten op zoek gaan naar een man met één hand die de artiesten begeleid.
Het duurt even voordat alles geregeld is en we hem hebben gevonden, maar dat maakt niets uit, want we kunnen hier toch niet weg.
Alsof we dat al zouden willen.

Sean Wheeler is een bekende in de Palm Desert Scene, waartoe ook Brant Bjork, Queens of the Stone Age, Kyuss, Eagles of Death Metal, Earthlings!, Fatso Jetson, Hermano, Mondo Generator, the Freeks, Yawning Man en Vista Chino behoren.
Hij heeft een fantastische band achter zich staan met onder ander de toetsenist van Tom Waits.
Het festival is geopend.
De toon is gezet.

Sean voelt zich een tovenaar, maar hij heeft een hekel aan Harry Potter.
Hij is lid van de California Desert Wizards Association (CDWA), een geheim genootschap uit de woestijn. Om in hogere sferen te komen voert hij tijdens het optreden (onder het genot van een stokje wierook en een dikke joint) een ritueel uit met spullen die tentoongesteld liggen op een kleedje.
En zowaar…de zon breekt door als hij ons trakteert op een schitterende versie van California Dreamin’ (The Mamas and the Papas).

• 

• 

Het energieke Mexicaanse tweetal Sgt. Papers brengt dansbare trash.
Ze hebben ‘slechts’ tien uur gereisd, maar zijn gedreven en enthousiast.

Als Yawning Man speelt begint het al kouder te worden. De dromerige riffs van Gary Arce kunnen ons maar met moeite warm houden, maar prachtig is het wel.

Bij Radio Moscow komt de groove om de hoek kijken.
Gitarist Parker Griggs is een kruising tussen Jimi Hendrix en Pablo van de Poel (DeWolff). Hij trakteert ons op de blues en we dromen langzaam weg.

Het is een wonder dat Mark Lanegan hier staat.
Afgelopen week moest de organisatie zijn komst nog afblazen, Mark werd lastig gevallen door een stalker.
Tot ieders verbazing en blijdschap staat hij er uiteindelijk toch met zijn band, weliswaar onder voortdurende politiebewaking.
Lanegan, onverstoorbaar als altijd, heeft zijn hoodie diep over zijn hoofd getrokken. Dave Catching (Earthlings?, Eagles of Death Metal) speelt gitaar.
Het optreden is prachtig.
En het wordt kouder en kouder…

Trippen in de kou

Het is inmiddels donker en de sterren fonkelen aan de heldere hemel.
We hebben net een half uur in de bus vertoefd om op te warmen.
Het is bokkoud.
Niet te harden gewoon.
We hebben laagjes over laagjes aan, maar de kille wind gaat overal doorheen. Ik zie iemand met een cowboy poncho en plotseling begrijp ik waarom je vrijwillig een tapijt om je nek gooit in de woestijn.

Del-Toros is het toetje van het festival.
Ze spelen niet over de PA en moeten het doen met hun eigen versterkers.
De lichten zijn ook opgeruimd, maar kunstenaar Dominique van Mad Alchemie heeft grote schalen met verf op de rotspartijen geprojecteerd.
Het geeft de stenen een sprookjesachtig uiterlijk.
Van het effect alleen aan raak je in een trip waar je niet aan kunt ontsnappen.

Door de kou zijn veel mensen uit het publiek vertrokken.
Een groepje die-hard fanatiekelingen danst voor het podium om warm te blijven. Achter me zit een club mensen bij een grote vuurschaal.
Zij zijn warm gebleven en nog lang niet uitgefeest.

Met stramme handen steekt Guido de plug in zijn gitaar.
Sicco springt nog even op en neer en Ton schroeft de klopper voor de laatste keer aan.

De gitaar brult over de vallei.
De bas beukt tegen de bomen.
En de bekkens kletteren tussen de rotsen.
Ik ben overdonderd en voel me trots.

Jezus, denk ik.
Kijk nou, drie oernuchtere Alkmaarders.
Zomaar in de woestijn in Amerika.
Versterkers op tien en gaan!

Na afloop zijn we de kou spontaan vergeten als Mario relativeert: “This was the closest thing to the generator parties back in the days”.

Tourposters/aankondigingen

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•